Η σημερινή ημερομηνία, η 6η
Μαΐου, έχει «οριστεί» ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Δίαιτας. Θα μπορούσα απλά να σατιρίσω
και να αστειευτώ με το θέμα, όπως κάνω συχνά μέσα από αυτό το ιστολόγιο με διάφορα
ζητήματα που άπτονται της διατροφής και της δίαιτας (αφού η διατροφή, όπως και η ζωή, με χιούμορ και γέλιο είναι πιο ευχάριστη…). Πετυχημένο παράδειγμα η διπλανή εικόνα από τα αγαπημένα Minions!
Έτυχε, όμως, να διαβάσω δύο
διαφορετικά άρθρα / κείμενα / αναρτήσεις που με έβαλαν ξανά σε σκέψεις για το πώς αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία του κόσμου τον όρο "δίαιτα", ώστε να φτάσουμε να έχουμε μέχρι και παγκόσμια ημέρα εναντίον της! Τις σκέψεις αυτές θέλησα να τις μοιραστώ με άτομα που ακολουθούν κάποια δίαιτα, αλλά και με συναδέλφους.
Οπότε, σε αυτή την ανάρτηση δεν έχει άλλα αστεία με τη δίαιτα…
Το πρώτο κείμενο, λοιπόν, κυκλοφορεί
(και οπλοφορεί...) σε πάμπολλες
ιστοσελίδες και μπορείτε να το βρείτε με μια
απλή αναζήτηση στη Google, με λέξεις κλειδιά "ημέρα κατά δίαιτας". Είναι
το εξής: Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Δίαιτας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 6 Μαΐου. Πρόκειται για έναν βρετανικής εμπνεύσεως εορτασμό, που καθιερώθηκε το 1992 από μία πρώην ανορεξική, τη Μέρι Έβανς-Γιανγκ, επικεφαλής της αντιδιαιτικής καμπάνιας στη Βρετανία και συγγραφέα του μπεστ σέλερ «Τα έχεις όλα, χωρίς να κάνεις δίαιτα».
Η Έβανς-Γιανγκ καλεί τον καθένα να αποδεχθεί το κορμί του χωρίς κόμπλεξ και να γιορτάσει την ομορφιά και την ποικιλομορφία όλων των φυσικών μεγεθών του ανθρώπινου σώματος. Να κηρύξει μορατόριουμ μιας μέρας στη δίαιτα και στην εμμονή για απώλεια βάρους. Να πληροφορηθεί τις βλαβερές συνέπειες που μπορεί να έχει μία δίαιτα αδυνατίσματος και να συμβάλει στον τερματισμό των διακρίσεων κατά των υπέρβαρων συνανθρώπων μας.
Με μια πρώτη ματιά, φαντάζει
ωραίο! Επανάσταση κατά της δίαιτας και μάλιστα από κάποια ανορεκτική που σίγουρα υπέφερε, πομπώδεις λέξεις και φράσεις όπως "μορατόριουμ", "ποικιλομορφία"
και "αντιδιαιτική καμπάνια", και στο κάτω-κάτω της γραφής μια πρώτης τάξεως
ευκαιρία να πάρουν το αίμα τους πίσω όσοι... υποφέρουν από δίαιτες και διαιτολόγους!
Σωστά; Μάλλον όχι…
Πριν βιαστεί ο κάθε διαιτώμενος
να συμφωνήσει και να επικροτήσει, ας αναλογιστεί τι είδους δίαιτα ακολουθεί,
για ποιον σκοπό, τι επιδιώκει μακροπρόθεσμα, τι έχει να κερδίσει και τι να χάσει μέσα από αυτή
τη διαδικασία… Αν, τελικά, ζυγίσει τα θετικά και τα αρνητικά και αποφασίσει ότι
η δίαιτα τού κάνει κακό (ότι δηλαδή νιώθει σε κάθε περίπτωση χειρότερα από ό,τι ένιωθε
πριν την δίαιτα ή απ’ ό,τι θα ένοιωθε αν δεν έκανε δίαιτα), φρόνιμο θα ήταν να την
διακόψει πάραυτα!
Η δίαιτα είναι – ή,
καλύτερα, θα έπρεπε να είναι – τρόπος ζωής. Είναι εκδήλωση αγάπης και σεβασμού προς
το σώμα μας (αυτό το ένα και μοναδικό που μας έτυχε να «κουβαλάμε» σε αυτή τη
ζωή), όπως ακριβώς και η άσκηση! Χρήσιμο είναι να τρεφόμαστε σωστά και να ασκούμαστε
όχι γιατί μας επιβάλλεται, αλλά γιατί τα οφέλη από αυτό είναι ανυπολόγιστα.
Η δίαιτα δεν θα πρέπει να είναι στέρηση! Δεν θα πρέπει να αποκλείει τρόφιμα και λιχουδιές, εξόδους για φαγητό και καλοπέραση, αλλά να αποτελεί έναν κανόνα που έχει εξαιρέσεις! (γιατί, και πάλι, με αυτές η δίαιτα - όπως και η ζωή - είναι πιο ευχάριστη!)
Η δίαιτα δεν θα πρέπει να είναι μαρτύριο!
Αν έχει καταλήξει να είναι μαρτύριο, αυτό σημαίνει ότι δεν κάνετε σωστή δίαιτα ή δεν κάνετε σωστά τη δίαιτα,
ότι δεν θα μπορέσετε να υιοθετήσετε ως συνήθεια τίποτε από αυτά που εφαρμόζετε
κατά τη διάρκειά της, και ως εκ τούτου - με μαθηματική ακρίβεια - θα
επαναπροσλάβετε το απολεσθέν βάρος σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από αυτό
που χρειάστηκε να κάνετε δίαιτα! Με άλλα λόγια… μια τρύπα στο νερό. Η απογοήτευση
του να μην διατηρήσετε τα κεκτημένα μετά το πέρας της δίαιτας είναι το λιγότερο
που θα πρέπει να σας απασχολεί, αφού η ζημιά που προκαλείτε στην υγεία σας
(ψυχικά και σωματικά) είναι πολλαπλάσια.
Το «μένος κατά της δίαιτας»
της πρώην ανορεκτικής κυρίας είναι δικαιολογημένο, μιας και η ίδια έχει, προφανώς, περάσει
δύσκολες (για την ψυχή και το σώμα της) καταστάσεις, που όμως αποτελούν την
κορυφή μόνο ενός παγόβουνου. Από πίσω κρύβονται περίεργοι μηχανισμοί εξασθενισμένης
προσωπικής άμυνας, περίπλοκος τρόπος σκέψης και ψυχολογικές ευαισθησίες που εν
μέρει ευθύνονται για τον εγκλωβισμό πολλών – κυρίως κοριτσιών και νεαρών γυναικών –
στον λαβύρινθο της ανορεξίας. Γι' αυτό και της αξίζουν συγχαρητήρια που βγήκε νικήτρια από αυτή τη μάχη!
Εξίσου, όμως, προφανές είναι και το ότι δεν καταλήγουν
να πάσχουν από ανορεξία όλοι όσοι εμπλέκονται σε μια διαδικασία απώλειας βάρους…
Εξάλλου, ας μην λησμονούμε ότι τη στιγμή που
μελέτες σε παγκόσμια κλίμακα και εκθέσεις του ίδιου του Παγκόσμιου Οργανισμού
Υγείας καταδεικνύουν το δυσβάσταχτο κόστος της παχυσαρκίας (οι ασθένειες που την
"συνοδεύουν" έχουν ολέθριες επιπτώσεις στην οικονομία κάθε κράτους), το
κέρδος για τον ίδιο τον υπέρβαρο / παχύσαρκο / ασθενή / πάσχοντα από την βελτίωση
των υγιεινοδιαιτητικών του συνηθειών και την μείωση του σωματικού του βάρους είναι ανυπολόγιστο!
Εν ολίγοις:
- σαφώς και θα πρέπει να
αγαπάμε το σώμα μας με τα ελαττώματά του,
- σαφώς και οφείλουμε να
υμνούμε την διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία (μιας και χωρίς αυτές ο πλανήτης μας θα ήταν αφόρητα
πληκτικός),
- σαφώς και δεν μπορεί το
σωματικό βάρος να αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης της ποιότητας ενός
ανθρώπου (για την ακρίβεια, αυτός ο τρόπος σκέψης αποτελεί βέβαιη απόδειξη της μικρότητας
αυτού που έχει τέτοια κριτήρια).
ΩΣΤΟΣΟ, η προάσπιση της υγείας
περνά κατά ένα μεγάλο μέρος μέσα από την διατροφική αγωγή, και - συνεπώς - το να
καταδικάζει κανείς συλλήβδην τις προσπάθειες για καλύτερη, υγιεινότερη και πιο
ισορροπημένη διατροφή αντιτίθεται σε κάθε λογική.
Στον αντίποδα, λοιπόν, του
πρώτου κειμένου, σας παραθέτω ένα δεύτερο (το οποίο αναπαράγεται αυτούσιο από πολλούς ιστοτόπους),
για να κρίνει από μόνος του ο αναγνώστης αν οι παχύσαρκοι μπορούν ή όχι
να έχουν κέρδος από τη διατροφική αγωγή και από μια σωστή και ισορροπημένη δίαιτα (πριν ακόμη φτάσουν σε τέτοιες, ακραίες, καταστάσεις όπως αυτή που ακολουθεί) .
Στο τέλος, ας αναλογιστεί
ο καθένας αν ο εκάστοτε παχύσαρκος μπορεί να «τα έχει όλα, χωρίς να κάνει
δίαιτα», όπως διατείνεται η κυρία Έβανς-Γιανγκ…
Ο πιο παχύς άνδρας της Βρετανίας ζυγίζει 412 κιλά και τρώει 10.000 θερμίδες κάθε μέρα
Ο Carl, ο οποίος ζυγίζει 412 κιλά, απέσπασε αυτό τον διόλου κολακευτικό τίτλο από τον Paul Mason, ο οποίος κατάφερε από 445 κιλά να φτάσει τα 140.
Μπορεί να καταναλώσει 10.000 θερμίδες καθημερινά, ποσότητα τέσσερις φορές μεγαλύτερη από αυτή που πρέπει να καταναλώνει ένας άνδρας στην ηλικία των 32.
Ο Carl παραδέχεται πως ο θάνατος της μητέρας του κόστισε τόσο πολύ που εκείνη την περίοδο μπορούσε να καταναλώνει τα πάντα χωρίς δισταγμό, βάζοντας 190 κιλά από το 2012.
Μην έχοντας τη δυνατότητα να κουνηθεί, δεν έχει βγει από το διαμέρισμά του πάνω από ένα χρόνο και απολαμβάνει την φροντίδα ομάδας εθελοντών.
Τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο για καρδιακή προσβολή και σηψαιμία, οι οποίες αντιμετωπίζονται με δραστικές αλλαγές στη διατροφή του.
Πλέον, είναι αποφασισμένος να χάσει κιλά, αν και λέει πως δεν θέλει γαστρική χειρουργική επέμβαση επειδή είναι «πολύ επικίνδυνη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου